Na twee weken in Bolivia wordt het tijd om vaart te maken. We willen nog veel zien en teveel kilometers reizen en hebben nog slechts drie weken de tijd om te arriveren in Santiago de Chili, waar ons vliegtuig naar New Zeeland gaat.

We gaan dwars door Paraguay naar Iguazu, de watervallen op de grens van Brazilie en Argentinie. Het is een minder voor de hand liggende route, maar wel de meest richtigste. Op de busterminal van Tarija zoeken we het vrouwtje van de bustickets weer op. We hebben de tickets gister alleen besteld, nu gaan we ze afhalen. We betalen de tickets en we krijgen twee bustickets. Een voor de bus naar Paraguay, met een briefje erbij met een naam en telefoonnummer van een meneer die ons in Villamontes verder moet helpen, en een voor de bus naar Villamontes.

Om twee uur in de middag vertrekt de eerste bus, ook weer een ouderwetse, hoge Mercedesbus. Dat belooft weer een onverharde weg te worden. En jawel, alleen de eerste paar kilometer ligt er asfalt en de rest van de rit gaat over een onverharde weg al slingerend door de bergen. Langzaam aan begint het donker te worden en de bus blijft maar doorrijden. Sommige stukken van de weg zijn dusdanig smal, dat de bus niet in een keer de haarspeldbocht kan nemen of een andere vrachtauto kan laten passeren. De hulpjes van de busschauffeur zijn regelmatig met zaklampen buiten de bus te vinden om aanwijzingen te geven. Tegen etenstijd stoppen we in een klein dorpje langs de route om te eten. Wat gelijk opvalt is dat het niet meer koud is buiten nu de zon weg is. We zijn ook flink gezakt in hoogte en dat merk je. Om half twaalf ‘s avonds komen we aan in Villamontes. We worden vlak bij de busterminal afgezet. En nu? Opzoek naar de terminal en opzoek naar de meneer op het papiertje. We treffen een aardige meneer, die ook in de bus zat, die ook opzoek gaat naar de terminal. We besluiten gedrieen op pad te gaan. De busterminal is niet ver van de plaats waar we afgezet zijn, alleen helemaal verlaten en alles is gesloten. Dat ziet er niet veelbelovend uit. Gelukkig wilt de meneer uit de bus het telefoonnummer bellen dat op ons papiertje staat. De meneer van het papiertje blijk te bestaan en hij was zelfs al op de hoogte van onze komst. We moeten alleen niet op de terminal zijn, maar op de straat waar we afgezet zijn. Weer terug lopen naar de straat dus maar weer. Hier treffen we meneer Jose, de meneer van het telefoonnummer. We worden naar een klein kantoortje gebracht waar we mogen wachten op de bus. Rond half twee zou hij moeten komen. In het kantoortje zitten meer mensen te wachten. Drie mensen die, aan hun klederdracht te zien, duidelijk Mormonen zijn. Jose verteld ons dat er ook nog twee Colombianen met de bus mee gaan. Even later komen ook zij naar het kantoortje en gelijk klikt tussen ons en we kletsen de tijd makkelijk vol.

Stipt optijd is daar de bus en mogen we mee. De bus is nog niet vol, dus de reservering is goed doorgekomen. We zijn nu echt opweg naar Paraguay en kunnen aan de korte nachtrust beginnen. Na een paar uur rijden, rond drie uur ‘s nachts, worden we gewekt omdat we bij de immigratiedienst van Bolivia zijn aangekomen. Hier krijgen we onze exit stempel. Wouw we reizen nu een paar weken door Bolivia en alles gaat goed, geen wegblokkades of kapotte bussen. Weer een paar uur later, rond vijf uur, komen we bij een politiepost aan en krijgen we een tassencontrole. Nouja, we moeten in een rij gaan staan met de tas geopend voor ons. Vervolgens wordt er even met een zaklamp onder de bovenste laag in de tas gekeken en mogen we weer verder.

De route die we rijden is een belangrijke smokkelroute tussen Paraguay en Bolivia, dus er zijn een aantal politieposten. Gelukkig hoeven we niet op alle posten de bus uit. Een aantal keer komt er een mannetje de bus in en bekijkt vlug het bagagerek wat daar ligt aan spullen.

De reis wordt voortgezet. Uren verstrijken, we rijden al een behoorlijke tijd in Paraguay en we hebben nog steeds geen immigratiedienst gezien voor een entry stempel. Om half twaalf stoppen we dan bij de immigratiedienst van Paraguay. Allemaal de bus uit en met alle eigen bagage in een rij gaan staan. Eerst wordt de pasagierslijst gecontroleerd en vervolgens een uitgebreidere tassencontrole en de nodige vragen over de reden van je verblijf en je beroep enzo. Als alles goedgekeurd is mag je je tas weer inpakken en je stempel halen bij de douane. We mogen allemaal door, alleen de twee Colombianen, waar we mee op de bus hebben zitten wachten, hadden pech met de douanier. Zij moesten alles uitpakken, zelfs de vuile was en de toilettas! Waarschijnlijk was hun afkomst de reden. Alle anderen hoefden de tas niet helemaal binnenste buiten te keren. We kunnen de reis vervolgen. Het is een lange reis, maar voorlopig gaat het voorspoedig. Een uur of wat later stopt de bus bij een tankstation. Even een pauze om de benen te strekken en naar de wc te gaan, maar ook om het koelsysteem van de bus te repareren. Deze geeft problemen blijkt. Het is alleen niet zo eenvoudig als aanvankelijk werd gedacht. Liters water gaan het systeem in en loopt er min of meer direct weer uit onder de bus. Niet goed. Na een tijdje gesleuteld te hebben wordt de bus weer gestart. We kunnen weer verder. Echter een dikke tien minuten later wordt de bus weer aan de kant gezet om af te koelen. Het koelsysteem heeft het begeven. Enkelen in de bus beginnen wat zenuwachtig te worden. Zij moeten een vlucht halen over een paar uur in Asuncion. Er wordt een bus staande gehouden met de vraag of een deel van ons mee mag. Er is plek voor een persoon, die is dus snel opgevuld.

Nog een bus, van een andere maatschappij, deze is niet bereid om mensen mee te nemen naar Asuncion, simpelweg omdat het een andere busmaatschappij is. Weer een bus, deze wilt wel mensen meenemen voor vijftig (!) USD per persoon. Ter vergelijking. De totale reis, Tarija-Asuncion, kost zeventig USD. Vanaf het punt waar we nu staan is het nog slechts driehonderd kilometer. Dat gaan we dus niet doen. Een aantal mensen, waaronder de mensen die hun vliegtuig moeten halen, gaan wel tegen betaling met deze bus mee.

We staan ondertussen weer ruim een half uur stil en de motor is afgekoeld, we gaan weer opweg. Nog geen tien minuten later staan we weer stil. Zo gaat het nog een keer of drie door. Ondertussen is er heen en weer gebeld met de maatschappij en er blijkt een bus behoorlijk in de buurt te zijn. We wachten op deze bus en stappen over (gratis). Deze bus is alleen minder comfortabel, maargoed hij rijdt!

Nog geen uur later stoppen we bij een tankstation en weer komt de gereedschapskist tevoorschijn. Nee, niet weer! Nu is het niet het koelsysteem, maar een bepaalde riem die het begeven heeft en vervangen moet worden. Gelukkig zijn de chauffeur en de bushulpjes ook monteur en wordt de riem in een uurtje vervangen. We rijden weer! Hopenlijk kunnen we nu door naar het eindpunt Asuncion.

Drie uur later zijn we dan eindelijk in Asuncion, de hoofdstad van Paraguay. Het is ondertussen half elf ‘s avonds, nu nog op zoek naar een accomodatie. We gaan samen met de twee Colombianen en een jongen uit Frankrijk op zoek naar onderdak. We hebben geen zin om nog uren te zoeken, dus we nemen genoegen met een simpel hotel vlak bij de terminal, morgen zien we wel weer verder.

De volgende dag nemen we afscheid van onze reisgenoten en gaan we het centrum van de stad in, op zoek naar een betere accomodatie. Deze vinden we vrij gemakkelijk door de aanbevelingen van de vriendelijke mensen in de bus op weg naar het centrum. De rest van de dag slenteren we door het centrum van Asuncion, een moderne stad, zeker vergeleken met de steden die we tot nu toe gezien hebben.

Het verschil tussen Paraguay en Peru/Bolivia is behoorlijk groot. Behalve dat Paraguay niet meer op hoogte ligt, is het ook vlak. Op de weg naar Asuncion hebben we geen berg of heuvel meer gezien. De auto’s die hier rond rijden in de stad, zien er modern en behoorlijk nieuw uit en de mensen zien er modern uit en lopen rond met moderne smartphones ed.

We hebben niet veel tijd in Paraguay, dus de volgende dag reizen we gelijk door naar Ciudad del Este, tegen de grens van Brazilie en Argentinie. Ciudad del Este is weer een compleet andere stad dan Asuncion. Veel drukker en chaotischer. Het is een echte grensstad. Alle valuta van de buurlanden worden geaccepteerd, of het nou de Real (Brazilie), de Pesos (Argentinie), de (US) Dollar of het geld van Paraguay is. Ook is het het walhalla voor goedkope, iets wat veroudere, elektronica. Veel Brazilianen en Argentijnen komen hier een dagje goedkoop shoppen.

Wij laten de winkels voor wat ze zijn en gaan de grootste stuwdam van de wereld bekijken, de Itaipu Dam op de grens van Paraguay en Brazilie. Deze stuwdam levert de meeste Kw/h ter wereld, opgewekt door een stuwdam. Technische gegevens zie onze tweet over de dam met een link naar Wikipedia. Naast de dam is er ook de mogelijkheid om het museum en de dierentuin te bezoeken. Deze staan in verband met de dam omdat het laat zien wat de dam betekend heeft voor de geschiedenis van Paraguay (museum) en wat het heeft gedaan met de wildlife in het gebied.

Die avond gaan we BBQ-en op straat, wat hier heel gebruikelijk is, drinken we een wijntje bij het hotel en maken we ons klaar om de volgende dag de grens over te gaan naar Brazilie. Ons hotel ligt op slechts en kilometer van de grens met Brazillie dus de volgende ochtend vertrekken we te voet naar de grens. Nadat we de exit stempel in het paspoort hebben staan, lopen we via een brug nog een kilometer naar Brazilie.

[travelmap-map first=2012-08-15 last=2012-08-18]

[travelmap-list first=2012-08-15 last=2012-08-18]