Camperlife op het Zuidereiland

6 september – 4 oktober

Stipt optijd vertrekt de ferry uit Wellington richting Picton op het Zuidereiland. Het Noorder Eiland laten we achter ons, evenals de regen. Hoe langer we onderweg zijn, hoe droger het wordt en hoe harder de zon begint te schijnen. De omgeving ziet er ineens een heel stuk vriendelijker uit.

Aangekomen in Picton rijden we richting Nelson en Abel Tasman NP. In Motueke, aan de rand van het Abel Tasman NP, vinden een plekje om te overnachten. Bij de I-Site boeken we een zeekanotocht voor de volgende dag. Het NP staat bekend om zijn prachtige bossen en grillige kustlijn. Zeekanoen en andere watersporten kunnen hier naar hartelust beoefend worden. De winter is alleen niet de beste tijd hiervoor vanwege het koude zeewater en koude buitenlucht. Veel activiteiten vallen hierdoor af. Van het verhuurbedrijf krijgen we gelukkig een prima uitrusting mee en een water- en winddichte jas en spatzeil. We kunnen het water op! Koud hebben we het niet, behalve als we even pauze nemen op de kant. Tijdens onze tocht genieten we van de prachtige kustlijn van het NP en van de diverse vogels die er leven. Op een eiland voor de kust leeft een zeeleeuwen kolonie. Er zitten er niet heel veel, maar toch genoeg om een leuk beeld te krijgen van de zeeleeuwen met hun jongen. Aan het einde van de dag worden we opgewacht door het verhuurbedrijf, die ons weer terug brengt naar de camper. Hier wacht ons een heerlijke douche voordat we terug rijden naar Motueke om daar te overnachten.

De volgende dag rijden we rond in het Abel Tasman NP en bezoeken we de Te Wairopupu Springs en de Grove. De eerste is een bron met natuurlijk gezuiverd water. Na een korte maar mooie wandeling komen we aan bij de bron. Het water is zo helder dat je met gemak op de bodem kunt kijken, ook in het diepere deel. Hier en daar borrelt het wat, wat betekend dat daar het water uit de grond komt. Voordat de naar de grove rijden pauzeren we bij een mooie baai en maken een lekkere lunch in ons busje. Na de lunch bezoeken we een grove. Ook hier maken we eerst een korte wandeling door het bos met veel rotsen en smalle doorgangen. De wandeling eindigd in een natuurlijk uitkijkpunt waar we een groot deel van het gebied kunnen zien. Na een dagje rondtuffen keren we weer terug naar Motueke om daar te overnachten. Na een paar dagen in het gebied rond Abel Tasman wordt het weer hoog tijd om de tocht over het zuiderlijk eiland te vervolgen.

Van Motueke naar de westkust is een flinke rit. Onderweg hoeven we ons niet te vervelen, er is genoeg te zien op deze rit. De eerste stop is bij Buller George Swingbridge, de langste hangbrug van New Zealand. De hangbrug zelf mag dan wel de langste van het land zijn, maar erg spectaculair is hij niet. We hebben al eens langere hangbruggen overgestoken. Het eiland waar de hangbrug naar toe leidt, is ontstaan als gevolg van een aardbeving begin 1900. Hier was het episch centrum van de beving en de breuk is nog te zien. De jaren daarna is het eiland, en de rivier, belangrijk geweest voor goudwinning.

We rijden weer verder en komen aan bij de kust. Cape Foulwind wordt een mooie plek voor een boterham. Hier zit de grootste zeeleeuwen kolonie van New Zealand. We zijn midden op de dag hier en dat is niet de beste tijd voor om veel dier activiteit te zien. Een tiental, vooral jonge, zeeleeuwen liggen op de kant te zonnen. Toch een leuk gezicht.

De volgende stop zijn de Pancake Rocks. Zoals de naam doet vermoeden lijken ze op grote stapels pannenkoeken. Vooral bij vloed geven de rocks een indrukwekkend spectakel. De vorm van de rocks is in de loop van de tijd ontstaan door de zee en de wind. Bij hoogtij wordt het water hoog opgestuwd door de zogenoemde blowholes. Van bovenaf gezien geeft dit een mooi en luidruchtig schouwspel.

Het begint al te schemeren als we vertrekken bij de Pancake Rocks en we moeten nog een stukje rijden op zoek naar een plek om te overnachten. Met zonsondergang komen we aan in Cobden, een dorpje vlak bij Greymouth, waar we een mooi plekje aan het strand vinden om te overnachten. Het was een lange dag met vele kilometers en veel leuke stops.

Cobden ligt op een steenworp afstand van Greymouth en hier zit een Mac Donalds, dus we kunnen weer even op internet. Weer even de boel bijwerken voor zover het wilt lukken met dit trage internet. Het plan voor de komende dagen is om de beroemde gletsjers te gaan bekijken. Dus op naar Hokitika voor meer informatie over het gebied, de glaciers en overnachtingsmogelijkheden. Aangekomen in Hokitika blijkt dat we onze plannen een beetje moeten aanpassen. De glacier wandeltours voor de volgende dag zijn allemaal volgeboekt. Voor de zondag, een dag later is zijn er nog een paar plaatsen. We besluiten een dag te wachten en boeken de dagwandeling op de Foxglacier. Wat doe je als je ineens een dag over hebt in een gebied waar je niet op gerekend hebt. We zoeken de bibliotheek maar eens op. Hier is free wifi, wat wel goed werkt, dus de komende uren zijn we zoet met vanalles. Blog bijwerken, administratie, zoeken naar free campsites in de regio, enz. Na een paar uur in de bieb, genieten we rest van middag heerlijk van het strand en het goede weer. We lopen een heerlijk stuk hard over het strand. Er rest ons vandaag alleen nog een klein stukje rijden naar de DOC-site om te overnachten.

We hebben weer heerlijk geslapen aan het meer net ten zuiden van Hokitika. De volgende ochtend blijkt alleen dat onze koelkast het niet meer doet. Balen. Dat betekend terug naar Hokitika, daar hebben we weer bereik met onze telefoon, om te bellen naar Wendekreisen. Waarschijnlijk is de accu van de camper het probleem en we moeten terug naar Cobden om hem te vervangen. Daar gaat onze planning om naar de Franz Josef Glacier te gaan. Maargoed, een koelkast die niet werkt is ook niks. We gaan weer terug naar Cobden. Gelukkig is het maar een dik half uur rijden. De accu wordt vervangen en de koelkast doet het weer gelukkig. We kunnen weer verder.

Onderweg naar Franz Josef stoppen we bij Ross, een klein stadje wat vroeger een echte mijnwerkersstad was. Nu is er een klein museum en kun je een wandeling maken door het gebied waar vroeger de mijnschachten waren.

Tegen het einde van de middag komen we aan in Frans Josef. Morgen gaan we een wandeling op de Foxglacier maken dus vandaag houden we het bij een wandeling naar een uitzichtpunt op de Frans Josef Glaxier. De wandeling door het dal langs een smeltwaterriviertje brengt ons in de buurt van de glacier. Door de bewolking zien we maar een deel van de glacier. Na de wandeling zoeken we weer een DOC camping op om de nacht door te brengen.

De volgende dag, zondag gaat de wekker al vroeg. We moeten nog een klein stukje rijden naar Fox waar we moeten verzamelen voor de wandeling op de Fox Glacier. Eerst krijgen we instructie over hoe we de crampons moeten gebruiken en wordt gezorgd dat iedereen de juiste kleding aan heeft. Na een korte rit naar het startpunt kan de wandeling beginnen. Het eerste stuk is gelijk een behoorlijke klim. We lopen door het bos, langs de steile rots en steeds hebben we een goed uitzicht op de glacier. Hij ziet er een stuk breder uit dan de Franz Josef Glacier en met de zon erbij is het een prachtig plaatje.

Na een dik uur lopen bereiken we het ijs en wordt het tijd om de crampons onder te binden. De eerste stappen met ijzers onder je voeten zijn wat wennen, maar gelukkig zijn ze zeer functioneel op het ijs. Onze gids laat ons prachtige, en soms gevaarlijke, ijsformaties zien. We raken niet uitgekeken! Na een tijdje ploeteren op het ijs beginnen onze magen toch wel onrustig te worden en zoeken we een geschikt plekje, op het ijs, om onze boterhammen op te peuzelen.

Na de middagpauze lopen en klauteren we naar het middenstuk van de gletjser. Dit is het gedeelte van de gletsjer wat tamelijk snel beweegt en er dus iedere dag anders uit ziet. Dit is ook het deel wat niet bewandelbaar is en alleen door zeer ervaren ijsklimmers, met moeite, bedwongen kan worden. Het geeft wel een indrukwekkend beeld. De terugweg, ondanks dat het bergafwaarts is, is een pittig stuk. Het blijft opletten waar je je voeten neerzet. Aan het einde van de middag zijn we, moe maar voldaan, terug in Fox. Eerst een kop soep en dan op zoek naar een slaapplaats voor vanacht. Halverwege Fox en Haast is een DOC site, we besluiten daar naar toe te gaan, ondanks dat het nog bijna drie kwartier rijden is. Het is nog een mooi ritje door de bergen. Als we bij de DOC site aankomen, blijkt deze gesloten te zijn. Dat wordt dus doorrijden op zoek naar iets anders. De regels voor freedom camping zijn in deze regio op zich niet zo strikt. Je mag overal staan tenminste 10 meter van de weg en niet binnen een kilometer van de bewoonde wereld. Alleen zijn er geen zijwegen of picknickplaatsen langs de doorgaande weg en de parkeerplaatsen die we tegen komen hebben allemaal een bordje waar op staat dat je er niet mag camperen. Het begint al donker te worden en we weten dat de eerst volgende DOC site tien kilometer voorbij Haast is. Als we daar naar toe gaan betekend het dat we nog minstens een uur moeten rijden.

Als de moed ons in de schoenen begint te zakken zien we ineens een bordje langs de weg met een teken dat op een soort van camping wijst, misschien kunnen we daar overnachten, ook zien we er diverse campers en caravan staan. Dit geeft weer hoop. We gaan een kijkje nemen. Het lijkt erop dat het een soort van permanente camping is voor mensen die in een camper of caravan leven. Kunnen we hier staan? We vragen aan een van de bewoners of we hier mogen overnachten. Van de mevrouw mag het en wijst ons een plekje. Er zijn alleen geen faciliteiten, maar dat is niet erg, we hebben ons eigen toilet. Gelukkig, toch nog net voor het donker wordt een plekje gevonden. Snel eten koken en naar bed.

Als we wakker worden kijken we in de ogen van een loslopende, grazende stier. Gelukkig is het een heel vriendelijke stier en laat hij de camper en ons voor wat we zijn en gaat verderop verder met gras eten.

We gaan vandaag naar Lake Wanaka, hier kun je vanalles doen volgens de boekjes. Misschien zelfs nog wel skieen. Zoals iedere keer als we ergens aankomen, zoeken we eerst de I-site op. Hier vinden we de nodige info en zelfs het skigebied blijkt nog net open. De laatste dagen van het seizoen zijn aangebroken. De vooruitzichten zijn alleen niet zo goed. Morgen eerst even afwachten dus. Gelukkig is er een aan het meer een plekje waar we kunnen overnachten. Niek besluit om het meer al hardlopend te gaan verkennen.

De volgende dag begint erg somber, de bergen rond het meer liggen allemaal in een dikke laag mist. Niet skieen dus. Eens bedenken wat we dan gaan doen. Het wordt uiteindelijk een dagje aanrommelen, boodschappen, wassen en meer van dat soort bezigheden. Het weer wordt er ook niet beter op. De lucht wordt steeds grijzer en er valt hier en daar een drup regen. Prima weer om wijn te gaan proeven. Vlak bij onze overnachtingsplek ligt een winery, dus dat komt goed uit. We krijgen de beste wijnen van het huis te proeven. Helaas hebben deze wijnen prijzen die ver boven ons budget liggen, we houden het bij het proeven van alle negen wijnen.

Na Wanaka brengen we, opweg naar Invercargill, een bezoekje aan Queenstown. Een leuke stad, maar budget technisch niet aan ons besteed. Queenstown is een speeltuin voor volwassenen, maar je moet wel een dikke portemonnee meebrengen. We houden het bij een wandelingetje door het centrum, het weer speelt ook niet mee, het regent zo nu en dan. In Invercargill aangekomen blijkt dat je in dit gebied nergens mag camperen. Pas weer in het volgende district. We moeten dus nog een stukje door. In Fortrose vinden we een mooi plekje om te overnachten. Aan de kust, hoog op de rotsen met uitzicht op zee. Het leuke aan camperen in Nieuw Zeeland is toch wel dat je op de meest diverse en mooie plekjes kunt overnachten,

Ondertussen zijn we aangekomen op het zuidelijkste deel van het zuider eiland. Hier houden de asfalt wegen op en gaan over op gravel, oftewel onverhard en zand met grind toplaag. Ook hier mag je, net als op de verharde weg, zo’n 100km/h. Dit is verreweg niet haalbaar, zeker niet met ons oude busje. Maar toch, het mag. Wij doen het rustig aan en tuffen met max. 40-50km/h over de hobbelige zandweg. Het is een mooi gebied om doorheen te rijden. Onderweg komen we diverse hi-lights tegen die de moeite waard zijn om te stoppen. De eerste stop is bij Waipapa point. Hier staat de vuurtoren en er leeft een grote zeeleeuwen kolonie. Op het moment dat wij er zijn, liggen er ‘maar’ twee op het strand. Het strand is toegankelijk en je kunt tamelijk dichtbij de zeeleeuwen komen. Indrukwekkend om ze van zo dichtbij te zien, zo in de vrije natuur.

De tweede stop is Slope Point, het meest zuidelijke punt van het zuidereiland. Dit is voor ons toch wel een beetje een speciale plek. Het is ook voor ons het meest zuiderlijke punt wat we aan zullen doen tijdens onze reis. Iedere kilometer noord betekend een kilometer dichter bij huis. Het is, net als gister, een regenachtige ochtend en net als we op het meest zuiderlijke punt zijn, begint het te gieten! Maar dat mag de pret niet drukken. Het blijft een speciaal moment. Eenmaal terug bij de camper, totaal doorweekt, is het weer droog. Gelukkig kunnen we droge kleding aan en vervolgen we onze weg door The Catlins. De weg is nog steeds onverhard en dat betekend dat we het, letterlijk, nog steeds rustig aan moeten doen. We maken nog een stop bij een plek waar iedere avond pinguins aan land komen en waar eeuwen oude boomfosielen in het water liggen. Helaas is er geen pinguin te bekennen, maar de fosielen maken het toch een plek die de moeite waard is voor een stop.

We rijden door naar Brighton, waar we voor de tweede keer tijdens onze reis door Nieuw Zeeland, op een camping overnachten. In het district waar we nu zijn, is freedom camping niet toegestaan helaas. Een voordeel is wel dat we weer eens stroom hebben. Het is alleen niet meer zo koud ‘s nachts, de heater is eigenlijk niet meer nodig. Maar deze blijkt ook prima dienst te dooen om onze doorweekte kleding te drogen. Brighton ligt een klein stukje van Dunedin, een grotere stad in het zuid-oosten van het zuidereiland. Het vele rijden heeft er voor gezorgd dat de vermoeidheid toch toegeslagen heeft, We doen het daarom vandaag rustig aan en bezoeken Dunedin. Dunedin is een mooie stad om een dagje rond te hangen en verder eigenlijk niet veel te doen.

We hebben nog een aantal dagen in Nieuw Zeeland en een van de plaatsen die we nog willen aandoen is Hanmer Springs. We rijden via Waipara, een wijnregio richting Hammer. Zoals de oplettende lezer al heeft ontdekt, wijn is aan ons wel besteed! We gaan weer een dagje wijnproeven. Het is niet moeilijk om een aantal wijnboeren te vinden die al open zijn. Het is nog laagseizoen en in Hawks Bay waren veel winery’s nog gesloten. Ze liggen wat verder uit elkaar dan in Hawks Bay, maar het gebied waarin ze liggen is alleen al de moeite waard om doorheen te rijden. Ook nu weer krijgen we diverse heerlijke wijnen te proeven. Met een fles Pinot Gris sluiten we de proeverij af. Morgen gaan we badderen in Hanmer Springs.

Hanmer Springs staan bekend om de thermaalbaden en spa’s. Hanmer Springs ligt in het gebied op het zuidereiland wat natuurlijk verwarmde thermaal baden heeft. Het is behoorlijk toeristisch, veel meer dan de Polynesien Spa in Rotorua, maar een dagje badderen is toch wel lekker ontspannend.

We hebben nog een paar dagen voordat we naar Australie vliegen. We hebben nu de keus om al naar Christchurch te gaan of in de omgeving te blijven en de laatste dag pas naar Christchurch te gaan. We besluiten om nog niet direct naar Christchurch te gaan, maar via Waipapa te rijden. Hier is een public library waar we gebruik kunnen maken van het internet. Even tijd nemen om alles weer bij te werken. Blog, administratie, enz. In Waipapa komen we er ook achter dat rondom Christchurch geen freedom camping toegestaan is. We rijden door naar Cust waar een park is waar je wel mag overnachten.

De laatste hele dag is aangebroken. Een mooie dag om naar Christcurch te gaan. Het is niet zo ver rijden vanaf Cust, dus ook dat komt mooi uit, kunnen we vanavond hier weer overnachten. Als we Christchurch binnen rijden valt op dat er een hoop werkzaamheden aan de gang zijn. Diverse wegen zijn versmald of zelfs afgesloten. De TomTom raakt ervan in de war. Gelukkig hebben we ook nog een kaart, we vinden het centrum wel. Alleen, het aantal hekken op de weg neemt alleen maar toe en het aantal gebouwen wat in de steigers staat is wel opvallend veel. Het zal wel, vast een groot renovatieproject van de oude gebouwen. We vinden een parkeerplaats in het centrum en gaan op pad. We willen naar de Cathedraal. Hmm, nog meer hekken. Militairen bij de hekken? Wat is er toch aan de hand? De vriendelijk militair, die de toegangsweg naar de Cathedraal bewaakt, vertelt ons dat het centrum van Christchurch te gevaarlijk is om te betreden. Dit, nog steeds, als gevolg van de aardbeving die de stad een jaar geleden getroffen heeft. De meeste gebouwen staan nog overeind, maar zijn door de beving dusdanig instabiel geworden dat ze eerst gerenoveerd moeten worden. Een hels karwei.

Helaas, geen binnenstad van Christchurch vandaag. We gaan naar het park, hier is een winterwonderland aan de gang inclussief kunstijsbaan. Het is 22 graden, zonnig en vollop lente. Rare mensen, die Nieuw Zeelanders.

Ondanks dat er niet veel te doen is in Christchurch hebben we ons toch een paar uur prima vermaakt. De rest van de middag besteden we aan het schoonmaken van de camper en het inpakken van de rugzakken. Na een maand in de camper geleefd te hebben gaan we weer uit de tas leven. Nog een nachtje en dan vliegen we naar Australie, een nieuw land en weer nieuwe avonturen.

[travelmap-map first=50 last=68]

[travelmap-list first=50 last=68]

4 thoughts on “Camperlife op het Zuidereiland

  1. Wat geweldig veel te vertellen over zo’n ‘klein’ eiland! Heb weer genoten van jullie verhaal. Inmiddels zijn we alweer bijna een maand verder en ik ben benieuwd naar jullie belevenissen in Australië!
    Hier is het echt herfst met veel regen en bijna geen bladeren meer aan de bomen.
    Liefs, Janny

  2. Hoi lieverds,
    Jullie hebben Nieuw Zeeland goed verkend. Geweldig hoeveel mooie en verschillende dingen jullie doen en beleven. De foto’s zijn ook prachtig. Ik heb weer genoten en ik vindt het fijn om te lezen dat het goed met jullie gaat.Leuk om weer een beetje bij te zijn, alhoewel jullie alweer een maand in Australië zitten. Maar die verhalen lezen we nog wel.
    Hier gaat het goed.
    Lieverds, veel plezier. Groetjes, ook van Jan.
    Liefs Marianne

  3. Dag wereldreizigers. We hebben weer genoten van jullie levensechte verslag
    met voor ons toch weer gezellige punten van herkenning. Als het nog plast in jullie programma: nu je nog in NZ bent, heb ja al eens geprobeerd om ‘snachts of ‘s-avonds, als het donker is, te genieten van de machtige Sterrenhemel;
    Zoek het Zuiderkruis”southern Cross”een belevenis als je dat ontdekt en als
    je een heldere hemel hebt dan kun je ook de melkweg wel eens zie, iets dat in NL allang niet meer mogelijk is door o.a. lichtvervuiling. Laat je verrassen; het zal jullie een prachtige aanvullig geven op je toch al enorme herinneringen
    Vooral blijven genieten en in je geheugen opslaan, Wij bliven jullie volgen en meegenieten. Tot een volgend verslag
    Hartelijke groeten uit Grave
    Ans en Bert van Bergen

  4. Weer heel leuk om jullie uitgebreide verslag met de prachtige foto’s te lezen. Leuk om jullie te kunnen volgen. Ben benieuwd naar het volgende stuk van de wereldreis.

    Geertjan

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *