Na ruime week aan de Pacific te hebben gezeten is het tijd om het binnenland in te trekken. We gaan, wederom een lange busdag tegemoet, opweg naar Monteverde. Vanuit Montezuma moeten we eerst weer terug naar Puntarenas, dezelfde weg als op de heenreis, er is simpelweg geen andere weg. In Punterenas gaan we met en taxi naar de busterminal. Ze hebben hier in Costa Rica er een handje van om een bus- en bootterminal of twee busterminals, aan de ene kant en aan de andere kant van de stad te bouwen. De taxi maffia vaart er wel bij. Gelukkig vertrekt niet veel later een rechtstreekse bus naar Monteverde. Even om jullie te herinneren; rechtstreeks betekent niet overstappen en ook echt niet meer dan dat. Het laatste stuk van de route gaat door de bergen. Het asfalt verdwijnt weer, wat betekent dat we in de buurt komen. Vlak voor het donker, vier uur, komen we aan in Monteverde. Monteverde ligt in het binnenland in de bergen. Het is hier een paar graden kouder dan aan de kust, maar ook hier is het gelukkig nog steeds lekker weer. We verblijven in een hostel waarvan de staff meer info over de omgeving, de diverse activiteiten en het openbaar vervoer kan geven dan de plaatselijke VVV. Erg handig! Dezelfde avond boeken we een canopy tour voor de volgende dag. We gaan de volgende dag op pad met the Original Canopy Tour. Monteverde is de plaats om een canopy te doen er worden er een stuk of vijf aangeboden. De ene organisatie maakt nog meer reclame dan de ander. Van de Original Canopy zie je nauwelijks reclame. Deze organisatie was de eerste in Costa Rica met ziplines en deze tour verschilt van alle anderen omdat deze echt door de canopy (boomtoppen) gaan van boom naar boom en niet van een ijzeren paal naar ijzeren paal. Misschien wat minder spectaculair qua lengte van de kabels en de verkregen snelheden, maar wel heel erg gaaf om tussen de bomen door te zwieren! Soms zit je wel meer dan 20 meter hoog in de bomen. Het volgende filmpje geeft een impressie van hun langse kabel. httpv://www.youtube.com/watch?v=v8nMzp9FmBY&feature=plcp

Die middag verkennen we de omgeving van Santa Elena. Op aanraden van de mensen van het hostel gaan we in het bos op zoek naar een grote holle boom. Na een half uurtje wandelen hebben we hem gevonden en Niek kan weer even als een klein jongetje klimmen in de boom.

De tweede dag in Santa Elena (Monteverde) gaan we naar het nationale park van Monteverde. Dit park is een beschermd stuk regenwoud. Alle facetten zijn aanwezig, van de varens en mossen op de bodem, tot de lagere bomen en struiken op het 2e niveau en natuurlijk de reuzen van bomen die de toplaag vormen. Een zeer mooi stukje natuur. Zoals het hoort in een regenwoud is het vochtig en wordt het uitzicht geregeld ontnomen door de mist die er hangt. Om je er een beetje een voorstelling bij te kunnen maken. Burgers Busch, alleen dan niet zo warm, wel zo vochtig, veel vogel- en krekelgeluiden en de geur van een willekeurig tuincentrum. Dat alles bij elkaar en dan 10 keer mooier, indrukwekkender en leuker. Helaas zien we hier niet veel dieren. Wel veel rupsen en colibrie’s. Na een lange wandeling door het park lopen we terug naar Santa Elena. Een wandeling van ruim acht kilometer waar we kunnen genieten van de omgeving en mooie uitzichtpunten. We hebben de smaak van de Canopy flink te pakken en willen graag nog een speculaire canopy doen. We besluiten de laatste dag een wat spannendere canopy. We kiezen voor de canopy van Adventura omdat deze zowel een Superman kabel als een Tarzan swing heeft. De canopy begint met de ziplines die opbouwen in lengte en snelheid. Bij deze canopy komen we heel wat meer op de grond dan bij de vorige, wat de canopy minder mooi maakt. De laatste kabels zijn de speculaire kabels. Na een paar lange kabels komen we aan bij de Superman kabel. Deze kabel is meer dan 700 meter lang. Aan de normale zipline hang je me je buik richting de kabel, bij deze hang je met je buik naar beneden net als Superman. Het Hieronder een filmpje van SuperNiek. httpv://www.youtube.com/watch?v=0QpqNSsO9Pk&feature=plcp Na de Superman kabel wacht nog de Tarzan swing met een vrije val van 50 meter. Om bij de Tarzan swing loop je een brug op die halverwege eindigd met een plateau. Het plateau beweegt lekker op de wind. Hier aangekomen heb je nog wat tijd om de diepte in te kijken terwijl je in de kabels gesnoerd wordt en tegen een hekje wordt aangetrokken. Voordat je het weet klapt het hekje weg en maak je een vrije val die overgaat in een grote swing. Hieronder het filmpje van Susan als Jane. httpv://www.youtube.com/watch?v=bbzazmWLjjs&feature=plcp

Na deze adrenaline kick is het weer tijd om verder te reizen. We vertrekken de volgende dag richting La Fortuna. Er zijn twee opties om vanuit Monteverde naar La Fortuna te reizen. Een heel omslagtige en lange busrit van vele uren, of de taxi-boot-taxi optie. Deze optie is goed te betalen en scheelt heel veel reistijd. We kiezen deze keer voor de snelle optie, de taxi-boot-taxi. De taxi is meer een kleine bus, dan echt een taxi. Het is een mooie tocht door de bergen van Monteverde naar het meer aan de voet van de Arenal vulkaan. Dit meer steken we over en het laatste stuk vervolgen we onze weg weer met de taxibus. La Fortuna ligt aan de voet van de vulkaan Arenal, een van de meest actieve vulkanen van de wereld. Als de top niet in de mist hangt, zie je rookpluimen komen uit de berg. Je schijnt soms ook echt lava te kunnen zien, maar die hebben wij niet kunnen ontdekken.

La Fortuna is echt toeristisch. Je vind overal kantoortjes waar je tal van dure (lava)tours en andere activiteiten kunt boeken. Na een paar dure dagen moeten we even op het budget letten dus we gaan zelf op pad.

We kiezen ervoor om de Cerro Chati te beklimmen. Dit is een uitgedoofde vulkaan, waar tegenwoordig een turquoise kratermeer in bevindt. We gaan vol goede moed op pad vroeg in de ochtend, in de hoop dat het dan nog niet zo warm is…. Helaas, na minder dan een kilometer gelopen te hebben is onze kleding al doorweekt van het zweet, nog 4km te gaan tot de voet van de Cerro Chati en dan nog omhoog, dat wordt zwemmen in onze kleding. Maar het vooruitzicht om een frisse duik in het kratermeer te kunnen nemen, maakt een hoop goed.

Het is een stevige tocht naar boven, eerst over de open grasvlaktes en uiteindelijk steil omhoog door het bos naar de kraterrand. Bijna boven worden we verrast door een blokkade van bomen en ander natuurlijk spul. Helaas, het pad is dusdanig bedekt met een dikke laag hout en bladeren dat we niet goed weten waar we naar toe moeten en of we er overheen kunnen. Zover we kunnen kijken is er niets meer te zien wat op een pad lijkt. Balen! Bijna boven, houdt het hier op! Na een tijdje rondgezocht te hebben naar een potentiele doorgang, besluiten we terug te gaan. Er lijkt echt geen doorkomen aan. Dat hadden ze bij de start van de hike wel eens mogen vertellen, daar betalen we geen entree voor… Tamelijk gefrustreerd gaan we weer naar beneden. Gelukkig is er niet veel verderop ook nog een grote waterval waaronder je kunt zwemmen. Iets eerder dan gepland nemen we hier maar onze verfrissende duik. Dat is lekker na die zweterige tocht. Een paar uur later wandelen we de vijf kilometer terug naar La Fortuna. Onderweg krijgen we gezelschap van een hond, de helemaal mee terug loopt naar La Fortuna. Terug in het hostel even opfrissen en dan boodschappen doen, snel even voordat het onweer losbarst. Het is ondertussen bijna vier uur en dat is de tijd dat het gaat regenen en onweren, iedere dag zo’n beetje rond dezelfde tijd. Zo ook vandaag, we zijn gelukkig optijd terug zodat we niet weer een nat pak krijgen (en deze keer dan niet van het zweet).

Dit was onze laatste dag in het binnenland van Costa Rica. De volgende dag vertrekken we naar de Caribische kust.