8 juli, we vetrekken vandaag met de eerste bus (5:00 uur) naar David om vanaf daar naar Panama City te reizen. De bus naar Panama City is een ware vrieskist. Terwijl het buiten een dikke 30 graden en vochtig is, staat de airco binnen op een standje dat het met een fleece al bijna koud is. In de middag komen we aan in het hostel waar we de trip naar de San Blas eilanden regelen. De middag doen we nog wat boodschappen en pakken een rugzakje in voor de komende dagen. Veel meer dan water, zonnebrand, slippers en zwembroek hebben we vast niet nodig.

De San Blas archipel zijn kleine eilanden in de Atlantic. Deze eilanden liggen in de autonome provincie Kuna Yala waar de Kuna indianen leven. Een autonome provincie betekent dus paspoort controle en belasting betalen. De eilanden liggen verspreid voor de kust van Kuna Yala en het eiland waarop wij logeren is zo’n 45 minuten varen vanaf het punt waar de 4×4 taxi ons heeft afgezet. De eigenaren van de eilanden komen met een bootje de mensen ophalen die een hut bij hen geboekt hebben. Wij logeren bij Ina’s, een beetje een luie Indiaan. We moeten twee uur wachten voordat er een boot komt die ons naar het eiland brengt. Bij aankomst wacht ons een klein eiland met wit zand en bamboe hutjes. Wij mogen in het hutje aan het water slapen. Na de lunch, rijst met tonijn uit blik, gaan we met de buren mee naar een snorkelplek genaamd Shipwreck. Waarom deze plek zo heet spreekt voor zich. Dit is het actieve gedeelte van ons verblijf op de San Blas eilanden. De rest van de tijd brengen we door met een beetje lezen, zwemmen, lezen, zwemmen, slapen, lezen en zwemmen. En natuurlijk drinken we rum net als captain Jack Sparrow. Het zijn twee heerlijke luierdagen geworden. Maar twee dagen is ook wel weer genoeg, want meer dan lezen, zwemmen en slapen is er ook niet te doen.

Op de weg terug naar Panama City worden we wel 5x om ons paspoort gevraagd. Ze zijn duidelijk naar iemand op zoek. Gelukkig niet naar ons en we mogen keer op keer onze weg vervolgen. De laatste dagen Panama zijn nu echt aangebroken.

Panama City is een grote, drukke stad met veel moderne hoogbouw. Dit hebben we vijf weken lang niet gezien. De eerste middag lopen we wat rond in een grote mall, beetje shoppen, maar vooral boodschappen doen voor het avondeten. Wanneer je in Panama City bent is het logisch om een bezoek te brengen aan het Panama kanaal. Wij dus ook, ondanks dat het vreselijk toeristisch is. Met de Chickenbus, lokale bus waar alles en iedereen in vervoerd wordt, gaan we naar de Miraflores Locks, de locks die het dichtst bij Panama City liggen. Het kanaal verbindt de Atlantic met de Pacific en is verdeeld in drie locks. Een aan de Atlantische kust bij Colon, de tweede aan de rand van het inmense meer wat midden in het smalle deel van Panama ligt en de laatste bij Panama City. De mega schepen doen er een hele dag over om het kanaal over te steken en het kost een vermogen. De kosten die betaald moeten worden zijn afhankelijk van het gewicht en de lengte van het schip. Op het moment dat wij er zijn, liggen er diverse mega schepen klaar om door de sluizen geloodsd te worden. Het lijkt vanaf de kant net of er maar een paar centimeter ruimte zit tussen het schip en de kant, net genoeg dus. Ook al heb je niks met scheepvaart, dit is toch wel indrukwekkend om te zien. Momenteel bouwt Panama aan nieuwe sluizen om nog grotere schepen het kanaal te kunnen laten passeren.

De laatste dag brengen we door in Casco Viejo, de oude stad. Hier zit ook de regering, dus moet je door de metaaldetector wanneer je de oude stad binnen gaat. De oude stad stikt van de kleine, nauwe straatjes en mooie gebouwen. Dit zie je nauwelijks in de rest van de stad. Hier zijn de wegen breed en druk en de gebouwen hoog en niet echt mooi. ‘s Avond pakken we de tassen in en zoeken vast een hostel in Lima waar we de volgende dag naar toe vliegen.

Na twee weken verlaten we Panama en net als in Costa Rica hebben we het hier weer uitstekend naar onze zin gehad. Met het verlaten van Panama komt ook een einde aan onze reis door Centraal Amerika. We zetten ons reis voort in Zuid Amerika, Peru. Een nieuw land, nieuw continent om indrukken op te doen. En de mogelijkheid om na vijf jaar weer een echte Pisco sour te drinken, jammie!

[travelmap-map first=2012-06-29 last=2012-07-14]

[travelmap-list first=2012-06-29 last=2012-07-14]