12 januari – 20 januari

Na deze dagen van zon, zee en strand, wordt het tijd om verder tereizen. We gaan naar Kampot, een klein plaatsje in het zuiden van Cambodja, tamelijk dicht bij de grens met Vietnam. Er gaan geen gewone bussen naar Kampot, alleen minibussen. Deze kunnen comfortabeler zijn dan de grote bussen, maar hier staan ze er bekend om dat ze oncomfortabel en overvol zijn. We zien wel. Het is maar een kort ritje van twee uur, dus dat komt wel goed.

Half acht de volgende ochtend worden we opgehaald door het minibusje. Met ons erbij zijn er vier plaatsen over, dat valt dus mee. Als er niemand meer bij komt hebben we allemaal plek zat. Die vlieger gaat alleen niet op. Even later komen er drie personen en bagage bij. De achterbank, die tot op heden als bagagerek gebruikt is, is nu ook nodig voor de benodigde zitplaatsen. De bagage wordt vakkundig tegen de achterbank geknoopt zodat ook onze tassen mee kunnen, de achterklep kan alleen niet meer dicht. Nu is dat niet zo gek hier. Je ziet heel wat afgeladen minibusjes rijden waarvan de deuren lang niet meer dicht kunnen. We gaan opweg. Na ruim een kwartier gereden te hebben stoppen we bij een hotel. De laatste pasagier wordt opgepikt. De bus zit nu echt helemaal vol. Een paar minuten later worden twee meisjes in de bus nogal zenuwachtig. Een van hen blijkt haar paspoort te zijn vergeten, deze ligt nog in de kluis van het hotel. We zijn nog vlak bij Sihanoukville, maar ondanks haar wanhopige smeekbeden, peinst de chauffeur er niet over om terug te rijden naar haar hotel. Hij belt wat heen en weer en uiteindelijk wordt er afgesproken dat haar paspoort met de volgende bus meekomt naar Kampot. Hoe het verder is afgelopen weten we niet, in Kampot zijn onze wegen gescheiden en zijn wij opzoek gegaan naar een slaapplek.

Kampot is een klein stadje aan een grote rivier, met enkele historische gebouwen. Midden in het stadje ligt een grote rotonde met een groot beeld van een Durian erop. Ze zijn hier wel heel erg trots op deze stinkvrucht, die hij zelfs een standbeeld heeft gekregen. We besluiten niet in het stadje te blijven, maar de rivieroever op te zoeken. Hier zitten diverse guesthouses, dus een slaappaats vinden zou wel moeten lukken. We vinden een plekje, letterlijk, aan het water. Bij Bodhi Guesthouse vinden we een kamer die op een vlonder in het water ligt. Behalve dat de kamer drijft ontbreekt er ook nog een muurgedeelte. Je kunt rechtstreeks vanuit je bed in het water duiken. Dat is ook precies wat we gaan doen.

We schieten nog wat shots voor het filmpje voor Sarah en de rest van de middag brengen we al zwemmend in de rivier en al luierend in ons hutje aan het water door. Een ander voordeel van een ontbrekende muur is dat je een fris briesje door je kamer hebt, een airco of fan is niet nodig. Helaas waait het ‘s nachts behoorlijk hard, we waaien bijna ons bed uit.

Het was heel leuk zo’n open kamer, maar we besluiten om de volgende dag toch maar een hutje met vier muren op te zoeken. Bij de buren is nog een hutje beschikbaar voor de komende nacht. Ook vandaag wordt het een dagje zwemmen, luieren en peddelen op een peddelbord. Die nacht regent het de hele nacht heel hard. We zijn nu toch wel blij dat we in een dicht hutje slapen in plaats van het open hutje van de afgelopen nacht.

Helaas zorgt de regen er wel voor dat de laatste dag aan het water een bewolkte dag wordt. Mooi moment om Kampot zelf eens te gaan bekijken. We regelen een tuk-tuk en gaan naar de andere kant van de rivier. Regelen een buskaartje naar Kep voor de volgende dag en ondergaan een stevige massage, uitgevoerd door twee zeer slechtziende jongens. In Cambodia heb je veel ‘Seeing by hands’ massage salons. Hier werken blinden en slechtzienden, die anders veroordeeld zijn om te bedelen voor een beetje inkomen. Een massage voor het goede doel dus. Na de massage gaan we terug naar de relaxe kant van de rivier, vanmiddag gaan we met een prive bootje de rivier op om het lokale vissersleven en de mangrove te verkennen.

Het leven aan de rivier is goed bevallen, we zouden er geen probleem van maken om hier nog langer te te moeten blijven maar we besluiten verder te gaan naar Kep. Een klein dorpje wat bekend staat om zijn krabmarkt, peperplantages en het national park. Het busritje naar Kep duurt nog geen uur, kippe-eindje dus. Al snel vinden we een leuke bungalow voor komende nacht en hebben heel de middag om de omgeving te gaan verkennen.

We maken een wandeling in het National park. Het eerste uur lopen we over een makkelijk begaanbaar pad wat meer vals plat omhoog gaat, dan dat we echt moeten klimmen. Na een tijdje besluit Niek dat om een klein zijpad te nemen die meer door het bos loopt. Al snel verandert het pad in smal paadje wat steeds steiler wordt, de heuvel op. Op verschillende punten hangen touwen langs de rotsen om de wandelaars een handje te helpen bij het klauteren. Ze hangen er niet voor niks, we maken er dankbaar gebruik van. Na een uur flink klauteren met handen en voeten en andere hulpmiddelen als touw en bomen, zijn we eindelijk boven op de heuvel. We vervolgen het pad en na een dik half uur komen we via de andere kant van het park weer bij de ingang uit. Nog een kort wandelingetje terug naar ons hotel/hutje en we kunnen genieten van een heerlijk verfrissende koude douche. Warm water is zeldzaam in het zuiden van Cambodia, maar met deze tropische temperaturen is een koude douche zeer welkom. Aan het einde van de middag brengen we een bezoekje aan de krabmarkt en kijken de zonsondergang in een restaurantje aan het water, onder het genot van een bordje verse krab.

De laatste dagen van onze reis door Cambodia zijn aangebroken. We reizen door naar onze laatste stop, Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodia. Twee weken geleden zijn we hier al een nacht geweest omdat we op doorreis waren naar de kust. Hierdoor kennen we het gebied rond het busstation al en dat scheelt een hoop gezoek en zijn de tuk-tuk en moto-mannetjes gemakkelijker van ons af te slaan. We gaan op zoek naar een hotel voor de komende nacht en mogelijk voor de resterende dagen hier in Phnom Penh. Na een paar kamers gezien te hebben vinden we een schone, betaalbare kamer vlak bij de Central Market en de rivier, ideale plek dus. De Central Market is een grote overdekte markt met zeer veel stalletjes op elkaar gepropt waar ze allemaal dezelfde touristen zooi en goedkope kleding verkopen. Mooi om de laatste uurtjes van de eerste dag in Phnom Penh door te brengen.

Phnom Penh (Cambodia) staat bekend om de bloedige geschiedenis ten tijde van het Pol Pot regime, maar vandaag de dag gelukkig om meer vrolijkere zaken. Lekker eten! Overdag vindt je zowat op iedere straathoek een streetkitchen, meestel een restaurant die de keuken tijdens openingstijden naar buiten verplaatst en daar de vaak simpele maaltijden bereidt. ‘s Avonds veranderen de straten in grote openbare restaurants. Overal staan kleine stalletjes waar je een gerecht kunt kopen. Heb je geen zin in kip, dan ga je naar de buren voor varken en zo verder. Er is een straat waar veel lokale restaurants zitten die uitsluitend lokale gerechten serveren. Het is erg populair onder de touristen, maar zeker ook onder de lokals. Wij hebben hier ons plekje gevonden om het Cambodiaanse eten uit te proberen. De eerste avond gaan we aan de kikker en kwartel. Niet alleen de billetjes en de filetjes, nee het hele beestje ligt op ons bord, zowel van de kikker, met kop en lijf, als van de kwartel. Wel in stukjes, maar met kop, snavel en pootjes.

De eerste hele dag in de stad besteden we aan shoppen. Niek zijn spijkerbroek is een gatenkaas geworden, dus het wordt tijd voor een nieuwe. We gaan hiervoor naar de Russian Market. Deze overdekte markt heeft nog meer op elkaar gepakte stalletjes. Hier kun je vooral kleding kopen en minder souveniers. Cambodia is een van de landen waar de westerse kleding geproduceerd wordt. Merken als Hennes en Maurits, Esprit, Levis, Polo en Wrangler hebben hier oa. hun fabrieken staan. Het gebeurd wel eens dat er een partij kleding, om welke reden dan ook, afgekeurd wordt voor de Europese of Amerikaanse markt. Deze kleding is hier op de Russian market te vinden. Merkkleding, niks mee aan de hand en spotgoedkoop. Voor zo’n tien euro kun je een spijkerbroek hebben van een willekeurig merk. Die lage prijzen komen ook omdat Cambodia belastingvrij is.

Het is wel goed zoeken tussen de stapels broeken naar de juiste maat en heb je een passende broek gevonden, dan is het hopen dat hij ook nog een beetje goed staat. Er ligt heel veel, maar een bepaalde broek in een andere maat levert meestal een hoop gezoek op door het verkopende vrouwtje in de stapels broeken die nog niet uit het folie zijn gehaald. Het resultaat is keer op keer een grote stapel broeken in de mogelijk juiste maat, maar niet de broek die je voor ogen had of andersom. Heel veel broeken die lijken op de broek die je zelf al gevonden had, maar niet in de juiste maat. Onmogelijke klus dus. Buiten de markt zijn wat echte winkeltjes, maar hier gaat het er niet anders aan toe. Zonder spijkerbroek, maar met bikini voor Susan (wel een passend setje gevonden in de inmens grote berg met bikinitopjes en broekjes) keren we terug naar de Central market om hier nog een poging te wagen. Maar helaas. We geven het op en gaan weer naar onze, nu al favouriete, straat om een hapje te eten. Want van een dagje shoppen krijg je trek. Vanavond gaan we voor de schelpen, hier mosselen genoemd.

We zijn in Phnom Penh en willen ook wat meer weten van de heftige geschiedenis van Cambodia. Vlak bij de stad liggen de zogenaamde Killing Fields waar, nog niet zo lang geleden, vreselijke gruwelmoorden hebben plaatsgevonden. Tegenwoordig is het een belangrijke herdenkplek voor de lokals die meer willen weten over het lot van hun familieleden en natuurlijk de toeristen. Op de terugweg van de Russian market hebben we een tuk-tuk mannetje geregeld die ons de volgende dag langs de belangrijkste plaatsen zal rijden. We beginnen de dag vroeg, om acht uur worden we opgehaald door ons tuk-tuk mannetje om naar het S-21 museum te gaan. Dit is de voormalig gevangenis van de Rode Khmer in het centrum van Phnom Penh.

In deze gevangenis hebben tal van mensen opgesloten gezeten, veelal zonder reden en allen werden gedwongen om een valse verklaring af te leggen over een starfbaar feit wat ze nooit gepleegd hebben. Niemand werd gespaard en zeker niet de hoog opgeleiden, politici en andere mensen met belangrijke functies in de politiek of bedrijfsleven. Pol Pot wilde een nieuwe staat creeren met uitsluitend zuivere mensen, ofwel back to basic met alleen boeren en kon hierbij geen mensen gebruiken met een eigen mening of verstand van zaken van het een en ander. De mensen met een opleiding of politieke achtergrond werden in ruime cellen gevangen gehouden en hadden een ijzeren bed zonder matras of beddengoed om op te slapen. De minder belangrijke mensen hadden kleinere cellen en de minst belangrijke mensen hadden alleen een hokje van een bij twee meter zonder bed of stoel. De gevangenis was een martelplek. Alle gevangenen zijn gemarteld om valse verklaringen af te leggen of omdat ze, volgens de bewakers, willekeurig iets gedaan hadden wat niet mocht. Geluid maken bijvoorbeeld. Vele gevangenen zijn hier overleden door de martelingen en ziekte. Bij het vallen van de Khmer Rouge waren er zeven overlevenden in deze gevangenis. Twee daarvan zijn nu nog dagelijks in de gevangenis te vinden om hun verhaal te doen tegen de toeristen die daar intresse in hebben. Dit is nu hun manier om een beetje geld te verdienen voor de oude dag.

Na deze heftige foto’s en akelige gebouwen gezien te hebben gaan we naar de Killing Fields. De plek waar duizenden de dood hebben gevonden. De plek ligt vijftien kilometer buiten de stad. De weg er naartoe is erg druk met trucks, tuk-tuk’s, motors en wandelaars. Het is een hele tour om bij de Killing Fields te komen. Onze tuk-tuk man is erg voorzichtig, rijdt rustig en brengt ons veilig op de plek van bestemming.

De Killing Fields liggen er tegenwoordig vredig bij. Alle gebouwen die er hebben gestaan zijn verdwenen, gesloopt door de overlevenden die het hout nodig hadden om hun huisjes weer op te bouwen na de van van de Khmer Rouge. Op alle plaatsen waar iets gestaan heeft staat nu een informatie bordje en met de audiotour krijg je het hele verhaal van de geschiedenis van de Fields en de Khmer Rouge te horen. Het heeft wat weg van de concentratiekampen van nazi Duitsland. Alleen was dit geen werkkamp, maar werden de gevangenen direct bij aankomst vermoord. De gevangenen kwamen met trucks aan bij de poort, werden uitgeladen, mannen en vrouwen van elkaar gescheiden en vermoord. Toen de trucks in de laatste jaren van het regime dagelijks kwamen, was er niet genoeg mankracht om de moorden uit te voeren. Het kwam nu voor dat de gevangenen een dag moesten wachten op hun doodvonnis. Er werd muziek gedraait om de gevangenen rustig te houden en om het gegil en geschreeuw van de gevangenen te onderdrukken. Geweren hadden de soldaten niet, kogels waren te duur. Alles wat ook maar hard en scherp was werd gebruikt om te moorden. Bijlen, scheppen, suikerpalmtakken, deze zijn keihard en hebben scherpe kartels. Bij zo goed als alle gevangenen is de schedel ingeslagen. Baby’s werden aan de beentjes vastgepakt en met het hoofd tegen een boom geslagen onder de ogen van de moeders die even later ook vermoord werden.

In de begin jaren werd ook de kleding netjes verzameld, maar in de laaste jaren niet meer. Velen zijn met kleding in het massagraf terecht gekomen. Op diverse plaatsen zie je flarden kleding en restanten van beenderen aan het oppervlak verschijnen. Veel massagraven zijn geruimd en de schedels, grote beenderen, tanden en kleding is verzameld, schoongemaakt en ligt nu in een grote herdenkings stupa tentoongesteld. Wat opvalt is dat alle schedels verminkt zijn door de slag die toegedient is door de soldaten. Om de omvang van deze genocide voor te stellen moet je je maar eens voorstellen dat in vier jaar tijd, een vierde van de bevolking vermoord is, of omgekomen door inmens zware arbeid.

Na deze heftige ochtend nemen we even de tijd om bij te komen van alle indrukken. Deze enorme zwarte bladzijde in de geschiedenis van Cambodja is wereldgeschiedenis en heeft diepe indruk op ons gemaakt. Vandaag de dag is er gelukkig nog maar weinig te merken van deze gruwelijke genocide. De mensen zijn erg vriendelijk en hebben altijd een glimlach op hun gezicht. Wat wel opvalt is dat er maar weinig mannen en vrouwen in de leeftijd veertig tot zestig te zien zijn. We illustreren het Khmer Rouge deel niet met foto’s. Het verhaal is al afschuwwekkend genoeg vinden wij.

Die middag doen we niet veel meer. We slagen er als nog in een broek voor Niek te vinden, die ook nog even keurig op maat gemaakt wordt. De laatste dag in Phnom Penh regelen we ons vervoer naar Vietnam voor de volgende dag. Phnom Penh ligt aan de Mekong rivier die via Thailand, Laos, Cambodja naar Vietnam stroomt. In Vietnam komt deze rivier, via een grote delta in zee uit. Het lijkt ons leuk om vanaf nu een deel van de Mekong te volgen. We kunnen vanaf hier met speedboat of met de slowboat en minibus verder. Wij hebben geen haast en willen wat zien van het land en kiezen voor de slowboat en minibus combo. De volgende dag worden we vroeg opgehaald in ons hotel. Als we goed en wel in de van zitten wordt ons wederom geprobeerd een ticket voor de fastboat te verkopen. We leggen weer uit dat we daar geen interesse in hebben. Dat begrijpen ze niet, het is veel sneller met de fastboat. We vertellen ze dan maar dat we het te duur vinden. Ook dit is onbegrijpelijk. Na een paar keer weigeren wordt ons verteld dat we naar de fastboat gebracht worden en niet exra hoeven te betalen. Kennelijk hebben ze geen zin om alleen voor ons naar de grens te rijden. Met de speedboat worden we in een paar uur naar de grens met Vietnam gevaren.

Met het verlaten van de speedboat eindigd onze korte reis door Cambodja. Een land met grote afwisseling en contrasten. Een land met prachtige natuur, geweldige tempels een afschuwelijke recente geschiedenis maar bovenal een land met vriendelijke mensen die altijd lachen.

[travelmap-map first=113 last=119]

[travelmap-list first=113 last=119]