30 januari – 01 februari

De Easy Riders, een begrip in Vietnam, vooral rond Da Lat en Nha Trang. Motorrijders in Dalat zijn na de Vietnam oorlog toeristen gaan rond rijden achter op de motor om zo het binnen land van Vietnam te laten zien en een beetje geld te verdienen. Langzaam is dit uitgegroeid tot een grote club van meer dan tachtig motorrijders. Jaren later zijn de oorspronkelijke Easy Riders opgesplitst in kleinere clubjes met een overzichtelijk aantal rijders. Zo heb je de Easy Riders, Dalat Easy Rider Club, Easy Rider Backpacker en Easy Rider Tour. Welke de “echte” zijn is lastig te achterhalen, ze vertellen allemaal hetzelfde verhaal en zeggen allemaal afgesplitst te zijn van de oorspronkelijke Easy Riders en dat ze dus de Echte Easy Riders zijn. En je hebt nog de ‘free-lance’ motorrijders, mannen die zelf toeristen proberen te strikken voor een tour.

Het lijkt ons wel vet om een paar dagen achter op de motor het binnenland van Vietnam in te trekken. In Dalat gaan we opzoek naar twee geschikte motorijders. Nog voordat we uit de bus zijn gestapt opweg naar ons hotel, hebben we al minstens drie Easy Rider verwante bureautjes gezien. Allemaal met uitspraken als, ‘Wij zijn de enige orginele Easy Riders’ en tripadvisor en lonely planet advies plaatjes op de deur. Maargoed, ook die zijn natuurlijk na te maken. Daar zijn ze in Vietnam nogal goed in, namaken. Tijdens het inchecken vangt de hostes op dat we geinteresseerd zijn in een motortocht, snel haalt ze bij de buren, Da Lat Easy Rider Club, een motorrijder die ons wel wat meer kan vertellen. We horen zijn verhaal aan, maar willen tot de volgende dag wachten met besluiten. Het is al donker en onze magen hebben behoefte aan wat eten. De volgende dag hebben we een hele dag de tijd, dus laat ze dan maar een goed verhaal ophangen. We beginnen bij de Easy Rider Backpacker, hier zit ook een kleine eetgelegenheid bij, een goede plek voor advies onder het genot van een kopje koffie. Het verhaal, de foto’s en de fotocopien van krantenknipsels komen geloofwaardig over. De man die de koffie verzorgd is ook de man die met zijn gasten achter op de motor door het land cruised, hij heeft zijn Easy Rider Backpacker bodywarmer aan. Trots laat hij de motor zien en verteld hoe de bagage verpakt wordt en op de motor wordt gebonden. Na twee kopjes koffie en een uur kletsen later weten we genoeg en gaan weer verder met onze speurtocht. Onderweg worden we nog aangesproken door een motorrijder die geen naam op zijn jas heeft staan, of we intresse hebben in een tourritje. We lopen door naar een volgende office. We willen ook nog wat meer info van onze buren, de Da Lat Easy Rider Club. Hier raken we aan de praat met Sinh. Een al wat oudere rijder die vele tochten gemaakt heeft met toeristen. Het verhaal wat hij verteld is bijna hetzelfde als wat we al gehoord hebben bij Easy Rider Backpacker, het verschil is dat hij meer verteld over de minority villages die onderweg aangedaan worden. Sinh kan voor de driedaagse tocht een acceptabele prijs maken voor ons. Zes dagen is echt boven ons budget. We spreken met Sinh een tijd af voor de volgende dag.

Om acht uur ‘s ochtends moeten we ons melden bij het kantoor, zodat onze tassen achter op de motor gebonden kunnen worden. We gaan op pad, ieder achter op een motor. Susan bij Sinh en Niek bij Bom. De eerste stop is nog in Da Lat, bij een grote Boeddhistische tempel. Het boeddhisme in Vietnam is behoorlijk groot en de Chinese invloeden zijn overduidelijk. Hoe relatief sober de boeddhistische tempels in Nepal eruit zien, hoe kleurrijk en versierd ze er hier uit zien. Heel veel goudkleuren en grote draken en leeuwen zie je hier. Ieder dier staat symbool voor iets uit het leven. De draak is de grootste en de belangrijkste. Hij staat voor kracht. De leeuw voor gezondheid, de schildpad voor een lang leven en de vogel voor schoonheid. Dus een lang, krachtig en mooi leven in goede gezondheid. Bij het verlaten van de pagode moeten we nog even langs Boeddha zelf. Het aanraken van zijn dikke buik brengt geluk voor onszelf en onze omgeving, dus dat doen we maar, een beetje extra geluk achter op de motor kan geen kwaad.

We rijden verder over het platteland rondom Da Lat. Nouja, platteland, het is behoorlijk heuvelachtig. Hier in de heuvels en bergen rondom Da Lat worden veel groenten gekweekt, vanwege het gunstige klimaat. De velden staan vol met aardappelen, kool, uien en andere groenten die we wel en niet herkennen van thuis. Bloemen en aardbeien zijn ook populair, maar gelden hier als exotisch en worden in kassen gekweekt. Naast de bekende en onbekende groenten zien we heel veel koffieplantages. Koffie is een van de belangrijkste exportproducten van Vietnam, zelf lusten ze ook graag een bakkie. We stoppen bij een koffieplantage waar ze wezelpoep gebruiken voor de extra aroma’s. De wezels zaten, helaas, in kleine ijzeren kooitjes waar ze de koffiebonen te eten kregen en onverteerd weer uitpoepen. De poepbonen worden vervolgens in de zon gedroogd en later ontdaan van de poep waarna ze verwerkt kunnen worden voor consumptie. Diervriendelijk is het niet, maar de wezelkoffie ruikt wel erg lekker.Op de koffieplantage maken ze meer dan alleen koffie. Ze maken ook rijstwijn. Natuurlijk krijgen we deze te proeven met de mededeling van Sinh dat we vanavond nog wel meer hiervan zullen krijgen. Sterk spul die rijstwijn, gelukkig blijft het bij proeven anders had Sinh niet meer mogen rijden.

Voor de lunch maken we nog een stop bij een zijdefabriek. De zijderups komt veel voor in Azie en hier in de bergen rondom Da Lat. In de fabriek krijgen we het hele proces uitgelegd en te zien, van larve tot jurk. Om de zijde van de poppen los te krijgen worden de poppen gekookt. De pop gaat dood en de zijde laat los. Zo kan de machine de rupsen helemaal afwikkelen totdat er niks meer aan de pop zit. De poppen zitten vol proteine en Sinh haalt ons over om er een te proeven. Beetje smakeloos zijn ze, gekookte poppen.

Al deze indrukken maakt hongerig. We maken een stop voor de lunch. We krijgen vanalles te eten. Soep, rijst, kip, varken, vis, beef en groenten. En natuurlijk koude thee, de standaard drank bij alles wat je besteld geserveerd wordt. De thee staat meestal al op tafel en je mag het pakken, zonder te vragen en zonder te betalen.

Na een paar uurtjes toeren merken we dat we in een gebied komen waar toeristen niet meer gewoon zijn. Hier zie je alleen scooters, brommers en af en toe een auto of kleine vrachtwagen. Bussen zie je niet meer. We rijden verder door het mooie heuvelachtige landschap. Af en toe hebben de heren Sinh en Bom een nicotinebreak nodig en worden wij van de motor gezet om een klein stukje te wandelen. Prima, kunnen wij even de benen strekken en onze houten kont weer van bloed voorzien.

We zien heel veel de eerste dag, het weer is prachtig en de natuur echt totaal anders dan wat we tot nu toe gezien hebben van Vietnam. Naast de toeristische stops maken we ook stops bij lokale stammen. De Minority villages. De mensen uit deze dorpjes leven nog echt back to basic in simpele houten huisjes met nauwelijks luxe artikelen. Sinh heeft als jonge jongen veel in de bossen rond Dalat gewerkt en geleefd. Hij spreekt naast Vietnamees en Engels ook het dialect uit de streek. Hij kan, in tegenstelling tot Bom, wel communiceren met de mensen uit de minority villages. Dit is leuk voor de toeristen die met hem mee gaan op pad, ze krijgen meer te zien van het echte Vietnamese leven. De eerste dag bezoeken we twee dorpjes. Het dorp van de K’Ho stam en de M’Nong stam. Bij beide dorpen komen we zo maar binnenvallen, maar we worden welkom ontvangen. Bij beide stammen zijn de vrouwen de baas en zorgen de mannen ervoor dat het eten op tafel komt. Bij de K’Ho stam zien we ook geen mannen wanneer we daar in de ochtend op bezoek gaan, die zijn aan het werk. De vrouwen ontvangen ons hartelijk en we krijgen een kop thee aangeboden en ze willen met Susan op de foto. Ze vinden het een eer dat we een bezoek brengen aan hun dorp. Een blanke toerist zien ze niet dagelijks, sommige mensen hier hebben zelfs nog nooit een blanke toerist gezien. Het tweede dorp, de M’Nong stam, wat we bezoeken zijn goede vrienden van Sinh. Hij heeft vroeger met een van de mannen samengewerkt in de bossen rond Dalat en onder andere van hem het dialect geleerd. Wanneer de vrouw des huizes Sinh ziet is ze door het dolle heen. Ze laat het werk waar ze mee bezig was voor wat het is en wij worden uitgenodigd in het huis. Als ze weten dat Sinh met gasten komt, bereiden ze al het een en ander voor, er wordt een kip of een eend geslacht. Nu wisten ze van niks en voelen ze zich een beetje bezwaard dat er geen vlees is. Nou, dat vinden wij niet erg. Snel wordt er iets anders bedacht en Susan moet meehelpen met het bereiden ervan. Susan gaat mee bananenbladeren halen achter op het veld. Terug in het huis heeft een andere vrouw al een grote kruik gebracht waar rijst(wijn) in zit. De bananenbladeren moeten op een speciale manier in de kruik erbij gestopt worden. Weer een klusje voor Susan. Wanneer alle bladeren in de kruik zitten wordt er water in de kruik gegoten. Er gaan heel wat liters water in de kruik voordat deze tot de rand toe gevuld is. Even een kwartiertje laten staan en dan kan de seremonie beginnen. De vrouwen hebben ondertussen traditionele rokken aangetrokken en ook Susan krijgt een rok aan. Een heel bijzondere. De vrouw des huizes heeft deze doek van iemand gekregen en is bedoeld voor speciale gelegenheden, bijvoorbeeld Tet, het Nieuwjaar wat voor de deur staat. Zelf heeft ze hem nog niet gedragen. Als iedereen zover is en de foto’s gemaakt zijn, is het tijd voor de kruik met drank. Susan moet als eerste een slok nemen en vervolgens alle vrouwen en daarna de mannen. Het is rijstwijn. Als iedereen een slokje uit de grote kruik heeft genomen worden de glazen volgeschonken. De oppervrouw, vandaag Susan, bepaald bij de toost of het glas helemaal of half leeg gedronken moet worden. De eerste ronde willen we niet kinderachtig zijn, dus het glas moet helemaal leeg. Echt lekker is het niet, maar het is weg te krijgen. De glazen worden weer gevuld en er wordt weer getoost. Zo gaat het een tijdje door. Er wordt een bakje met vis gehaald om bij de wijn te eten. Ook nu weer is het de vrouw die bepaald wat de man eet. De vrouw breekt een stukje vis af en geeft dat aan de man, daarna eet ze zelf. Samen eten we een visje, Susan al voerend aan Niek. Ondertussen blijven de glazen maar bijgevuld worden en al snel hebben we genoeg van de rijstwijn. Alleen, zolang je op bezoek bent is het de bedoeling dat iedereen blijft eten en drinken. Als de kruik leeg is, wordt er een nieuwe gemaakt. Sinh weet hiervan en wanneer de kruik leeg is stappen we op. Als bedankje geven we wat kleding die wij niet meer nodig hebben en al van plan waren ergens achter te laten. Zij kunnen het goed gebruiken. De rijstwijn was niet helemaal alcoholvrij en ondertussen is het donker geworden Gelukkig hoeven we nog maar een klein stukje te rijden. Onze slaapplaats voor de eerste nacht bevindt zich net buiten het dorp.

httpv://www.youtube.com/watch?v=5IOOftsDZow

Het was een leuke eerste dag, maar ondanks dat we achterop de motor hebben gezeten, wel een vermoeiende dag. Tijdens het eten komen we Judith, het Nederlandse meisje die we op de boot van Phnom Penh naar Chau Doc ontmoet hebben, tegen. Zij is ook met een motorrijder op pad. Na het eten kletsen we gezellig bij en gaan vroeg naar bed. Morgen gaat de wekker weer optijd voor de tweede dag achter op de motor. Na het ontbijt gaan we op weg, op naar de eerste stop. Deze ligt op nog geen vijf minuten rijden van het hotel waar we geslapen hebben. Het is een groot huis, tegenwoordig een hotel, waar een van de laatste Dalai Lama’s van Vietnam gewoond heeft. Deze meneer is enkele jaren geleden overleden, als hij nog geleefd zou hebben, zou hij dit jaar honderd en vijf geworden zijn. Hij was naast een actief brenger van het Boeddhisme, ook een groot meester in Kung fu. De vechtsport van boeddhistische monnikken. Het hotel staat op een heuvel met uitzicht op het Lak Lake. Een groot meer wat een belangrijke rol speelt bij de landbouw en visserij in het gebied. Door de stuwdam, die een paar jaar geleden is aangelegd, is het meer een stuk kleiner geworden dan dat het ooit was. Later vandaag zullen we een stop maken bij deze stuwdam.

Onderweg zien we weer vele mooie landschappen en veel velden met rijst, koffie en diverse groenten. Ook vandaag maken we een stop bij twee minority villages. De eerste bezoeken we al vroeg op de dag. We zijn net een uur onderweg. We bezoeken als eerst de Taij minority. Als we hier aankomen zijn alle mensen aan het werk buiten het dorp, alleen een paar ouderen zijn aanwezig. Dat maakt niets uit voor de gastvrijheid. We worden hartelijk ontvangen en dit keer is het Niek die op de foto moet. De oudste man staat aan het hoofd van het dorp/familie hier. De man des huizes nodigt ons uit voor een kopje koude thee. Hij vindt het een hele eer dat wij zijn dorp bezoeken en raakt niet uitgesproken. Het is nog vroeg op de dag, maar hij wilt ons graag wat sterkers aanbieden dan thee. Onze gids en de man des huizes, vindt dat bij nader inzien toch een minder geschikt plan. Dronken op de motor is niet slim. We houden het bij thee. Wanneer we vertrekken komt er nog een man even kijken wie wij zijn. Ook hij wilt samen met Niek en de gastheer op de foto.

Het wordt tijd om verder te gaan. Als we wegrijden schieten we nog wat filmpjes en foto’s van elkaar, voordat we de verharde weg weer op gaan. We zijn in een wat afgelegen dorpje en de makkelijkste route is via het pontje. Een klein houten bootje wat op en neer vaart tussen het dorp en de rest van de bewoonde wereld. Wij zijn niet de enige die mee willen en het is een hele klus om de vijf motoren/brommers op het bootje te krijgen. Alle motoren zijn nogal zwaar beladen met goederen. Onze twee motoren met onze bagage en vier personen, een vrouwtje dat ijsjes verkoopt, een meneer met twee rieten manden vol met groenten en nog een meneer, ook met een afgeladen motor. Aan de andere kant van de rivier moeten we een steile zandhelling op. Onze zwaardere, krachtige motoren komen er wel tegenop, maar de andere zwaar beladen brommers en scooters hebben extra mankracht nodig om door het losse zand naar boven te komen. Eenmaal boven is het tijd voor een ijsje, het ijsvrouwtje doet goede zaken. Iedereen wilt er een, ook de mensen die aan deze kant stonden te wachten om over te kunnen. Zij moeten nog wat langer wachten, de bootsman eet eerst rustig zijn ijsje op. Na ons ijsje hobbelen we verder over de zandweggetjes naar een volgend dorp, hier verandert het zand weer in asfalt. Ook vandaag maken we een aantal stops onderweg, niet zoveel als gisteren. De omgeving is prachtig waar we doorheen rijden. Na de lunch wordt het tijd voor een verfrissende duik. We stoppen bij de Draynu Waterfall. Een waterval die voor de dam bijna vier keer zo groot was als tegenwoordig. Nog steeds is het een waterval van formaat en in het meertje is het heerlijk afkoelen op zo’n wederom warme dag. De middag vordert, onderweg komen we door een klein dorpje, de E De minority, waar we enthousiast onthaald worden door de kinderen die uit school komen. We gaan deze keer niet op bezoek bij een familie, maar lopen met de kinderen door het dorp en brengen ze thuis. Als we weer opgepikt worden door onze motorrijders, zijn er nog maar drie kinderen over van de groep. Behalve het boeddhisme en de lokale bevolking, leren we ook meer over de geschiedenis van dit deel van Vietnam. In de oorlog is dit een belangrijk gebied geweest. Hier werd met hevige gevechten, de strijd om noord en zuid Vietnam gestreden. De Dak Lak provincie was, als centraal gelegen provincie, bepalend. De brug die hier ligt, die goldt als belangrijke grens, ligt er nog steeds. Er is een nieuwe tweebaans brug naast gebouwd voor het drukke verkeer van tegenwoordig. De oude brug is alleen te voet toegankelijk en de kogelgaten en de verwoesting door een bom zijn nog duidelijk zichtbaar. Tegenwoordig is het een vredelievende brug en is de brug populair bij geliefden om de zonsondergang te kijken boven de rivier. De zon staat al laag als we aankomen bij Buon Ma Thuoc, het stadje waar we overnachten. Het is een echte stad met veel verkeer en dat is wel weer even wennen na de twee dagen door de vrije natuur gereden te hebben.

De laatste dag moeten er kilometers gemaakt worden naar de eindbestemming van onze tour, Nha Trang. De afgelopen twee dagen hebben we veel gereden en gezien, maar het aantal kilometers vielen mee. Nu moeten we iets meer dan twee honderd kilometer afleggen naar onze eindbestemming. Volgens de kaart is het een lange, bijna rechte weg. Hopenlijk maken Sinh en Bom er toch een mooie tocht van. Het wordt inderdaad een dag met veel rijden over een weg met veel verkeer. We maken nog een paar stops onderweg. Eerst bij een rubberplantage, vervolgens bij een smid, een shopje waar ze rijst crackers maken, een cassave plantage en een veldje waar vrouwen bezig zijn met het verwerken van de cassave tot dunne plakjes, om ze te kunnen drogen in de zon. De route in minder interressant, maar dat komt omdat we een groot deel highway moeten overbruggen. Het is een intensief stuk weg. Het is erg druk, er wordt flink doorgereden, er wordt veel getoeterd en links en rechts ingehaald. We zijn dan ook blij wanneer we een afslag nemen en door een vissersdorpje rijden. Hier is nauwelijks verkeer. Ook de mensen lijken nog steeds aan hun siesta bezig te zijn. Ze hangen wat in hangmatten en drinken ijskoffie. De vissers beginnen zich klaar te maken om de zee op te gaan vannacht. Morgenvroeg, wanneer de mannen terug keren van zee, is de bedrijvigheid het grootst. Als de lading aan land wordt gebracht. Het is nog een klein stukje naar Nha Trang, de tour zit er bijna op. We hebben drie geweldige dagen gehad achter op de motor. Het is een totaal andere manier van reizen waarbij je veel meer ziet van het land en het landschap waar je doorheen reist. Sinh en Bom, bedankt!