3 november – 5 november

Onze vorige super vette avontuur, rijden in een 4×4 op Fraser, is nog maar net achter de rug of ons volgende avontuur begint alweer. Vandaag schepen we om 1uur in op de British Defender om de komende dagen de Whitsundays per zeilboot te verkennen.

De British Defender is een gepensioneerde Ocean Racing sailboat. Die in de jaren 90 dienst deed als zeilboot in grote wedstrijden zoals de Whitbread Round the World race. Na haar race carriere is de boot verbouwd tot charter boot. De boot heeft nu plaats voor ongeveer 25 mensen en de bedden zijn niet eens heel krap. Er is keuken, zithoek en douches aanwezig. Verder heeft de boot wat minder vierkantemeters zeil om het zeilen wat aangenamer te maken.

De crew, drie man sterk, wacht ons op in de haven van Airlie Beach. We mogen maar een klein beetje bagage meenemen. Het is nu eenmaal geen vrachtschip. De schoenen worden ingeleverd die hebben we op de boot toch niet nodig. Eenmaal op de boot moeten we de alcoholisch drank inleveren. Deze wordt niet afgenomen maar voorzien van naam en in een koelbox vol met ijs koud gehouden. Vervolgens gaan we naar beneden (deks) waar we een kooi toegewezen krijgen. Hier kunnen we onze spullen kwijt. Wanneer we weer boven komen vaart de boot op de motor de haven al uit.

Vandaag varen we (helaas) op de motor. Onze boot wordt namelijk in twee uur verwacht op een snorkel / dike site. Op deze eerste snorkel plaats maken een aantal mensen een introductieduik. Wij houden het deze dagen bij snorkelen. Voordat we het water in mogen krijgen we een korte uitleg over snorkelen. Omdat het stinger seizoen begonnen is, moeten we voordat we het water in gaan, een stingersuit aantrekken. Een soort dun wetsuit dat moet beschermen tegen de stingers. Een ander voordeel van een stingersuit is dat je het niet zo snel koud krijgt in het water. Het water is niet koud, maar nou ook weer niet tropisch warm zoals in Panama en Costa Rica. Onder water is heel wat te zien. Veel hard koraal en veel vissen. Het harde koraal is minder kleurrijk dan het zachte koraal. Het water is niet zo helder als gehoopt, hierdoor worden de kleuren nog minder duidelijk. Tal van vissen, veelal klein, maar ook wat grotere varrianten zwemmen onder ons door.

Na het snorkelen varen we nog een klein stukje en genieten van de zonsondergang. Niet veel later bereiken we een baai waar we voor de nacht voor anker gaan. Er wordt een lekker maal voor ons klaar gemaakt. Het blijft de hele avond lekker weer zodat we op het dek kunnen blijven zitten. We maken op ons gemak weer met steeds mensen uit de groep kennis en genieten van een wijntje. Net als de tour naar Fraser hebben we de boot zorgvuldig uitgekozen. En dit blijkt goed uit te pakken. De groep is wederom een leuke en diverse groep mensen, die niet aan boord zijn om alleen feest te vieren. Dit is iets wat op veel boten het belangrijkste is. Dat zouden wij toch zonde vinden nu je in zo’n mooi gebied bent.

De volgende dag begint het leven op de boot al vroeg. Ontbijt staat klaar om zeven uur en ongeveer op dezelfde tijd zetten we koers naar Whitehaven Beach. Met een rubber motorbootje worden we aan land gebracht. Na een korte wandeling door het bos komen we bij het uitzichtpunt over Whitehaven Beach. Net een ansichtkaart!

Whitehaven Beach is een groot strand wat met hoogtij volledig onder water komt te staan. Door het zachte witte zand, het zelfde soort zand als op Fraser Island, ziet het water helder bauw. Op het moment dat wij er zijn is het nog laagtij geweest en wordt het de komende uren vloed. Nu kun je over een groot deel van het strand lopen en door de ondiepe geulen die gevuld zijn met zeewater. In deze ondiepe wateren vindt je zeer veel stingrays. De stingray is dezelfde vis die verantwoordelijk was voor de dood van Steve (crocodil hunter). Het is dus een beetje oppassen waar je je voeten neer zet.

Aan het einde van de ochtend worden we weer terug verwacht op het strandje aan de andere kant van het eiland zodat we weer opgepikt kunnen worden om aan boord te gaan. Op de moter varen we naar de volgende snorkelpaats, die niet ver van Whitehaven Beach ligt. Stingersuit aan en we kunnen het water in. Deze snorkelspot is wat koraal betreft niet speciaal, maar er zitten wel grotere vissen. 

Nadat we allemaal terug op de boot zijn, wacht daar de lunch al op ons. Van al dat water krijg je trek, dus de worstjes met pastasalade gaan er gemakkelijk in. Ondertussen varen we op de moter de baai uit naar open water. De zeilen worden gehesen en gaan we gaan echt zeilen. Het is toch echt een andere ervaring om op deze boot te zeilen dan de bootjes die we in Nederland gewend zijn. Met vierman aan de lieren hijsen we het grootziel. Er staat een matig windje maar het is genoeg om lekker te zeilen. Het is een heerlijk middagje op het dek, genietend van de mooie omgeving en de dieren in de lucht. Er cirkelen steeds meer zee-arenden rond de boot en boven de eilandjes op zoek naar voedsel. De restanten van de lunch, de worstjes, gaan de lucht in de hoop dat we een close-up krijgen van een van de zee-arenden. Jahoor, ze hebben wel zin in een worstje. Na een paar pogingen is het raak en wordt een worstje met een duikvlucht uit de lucht geplukt. Jammer voor de zeemeeuwen die de worstjes ook ontdekt hebben. Een uur of twee later komen we aan bij een zandeiland. De zon staat al laag aan de hemel en hier blijven we de zonsondergang kijken. Voordat het zover is kunnen we of nog even snorkelen of het eiland op. De groep heeft geen zin meer om te snorkelen en gaan op het eiland volleyballen. Niek en Susan gaan wel het water in. We liggen nog geen vijf minuten in het water en daar zien we een enorme grote schildpad onder ons op het rif liggen. Het is een groene schildpad, de een na grootste soort op aarde. We blijven een tijdje boven en rond de schildpad zwemmen. Niek gaat hem ook nog van dichterbij bekijken. De schildpad lijkt het allemaal prima te vinden. Hij blijft liggen op het rif en bekijkt op zijn beurt die gekke zwemmers boven hem. Wie bekijkt nu wie kun je je afvragen. Als we een klein stukje verder zwemmen komen we twee kleinere groene schildpadden tegen die sierlijk door het water bewegen. Ze komen behoorlijk dichtbij, we kunnen ze net niet aanraken. Drie schildpadden en nog geen kwartier in het water! Verder is er niet veel te zien op deze snorkelspot. Het rif is voornamelijk bruin gekleurd en het water is erg troebel. Voor de schildpadden is het wel een goede spot. De kan om hier schildpadden te zien is erg groot en dat blijkt!

Terwijl de meesten op het eiland zijn om de zonsondergang te bekijken gaan wij weer terug naar de boot en samen met de crew en enkele die achtergebleven zijn, bekijken wij vanaf de boot de zonsondergang. Wanneer de zon achter de horizon verdwenen is, varen we naar de plek waar we zullen overnachten. Net zoals de eerste nacht liggen er meer boten, die ook de Whitsundays bevaren met toeristen. Ook de zogenoemde partyboten liggen hier. In de verte zien en horen we het feestgedruis van de andere boten. Onze boot heeft geen opbouw op het dek en is niet geschikt voor een echte party, gelukkig. Wij houden het bij een glaasje wijn en ook nu weer ligt iedereen rond middernacht in bed.

De laatste dag op het water is alweer aangebroken. Om zeven uur staat het ontbijt klaar. De laatste snorkelspot ligt net buiten de baai waar we overnacht hebben. Na een paar minuten varen zijn we er al. We worden met de rubberboot afgezet en de crew gooit wat visvoer tussen ons. Binnen de kortste keren zijn we omringd door tientallen kleurrijke vissen. Ze hebben alleen maar oog voor het visvoer en zwemmen zo tegen je aan of denken dat je duikbril ook eetbaar is. De vissen hier zijn gewent om gevoerd te worden. Het is de atractie voor de toeristen. Er is zelfs een vis, die eet uit je hand, hij wordt Elvis genoemd en het is een Humphback vis, ofwel een Napoleonvis. Hij is wel een meter lang en een minstens halve meter hoog en totaal niet bang voor mensen. Dit voeren geeft een extra dimensie aan het snorkelen, vooral omdat je de vissen van zo dichtbij ziet. De snorkelspot zelf is ook de moeite waard. Het koraal is hier behoorlijk keurrijk en het water is helder. Het is de beste spot die we gezien hebben deze trip.

Het wordt tijd om koers te zetten naar Airlie Beach. De wind staat goed, dus we kunnen de zeilen weer hijsen. Het waait harder dan gister en het kost heel wat meer moeite om het groot zijl met vier man sterk omhoog te krijgen. Later blijkt dat er ook een onderdeel kapot is waardoor het zeil blijft steken. Gelukkig hebben we een handige en lenige crew. Liv klimt in de mast en vervangt het kapotte onderdeel. Het zeil kan verder gehesen worden. Als alles in de juiste positie staat kunnen we vaart gaan maken. De wind vangt de zeilen en de boot gaat lekker scheef in de wind. Enkele aan boort hebben nog nooit gezeild en vinden dit toch wat eng. De hele tocht houden ze zich stevig vast aan de reling. Tot aan Airlie Beach kunnen we zeilen, pas vlak voor de haven gaan we verder op de motor. Nog een klein stukje en dan zit het er alweer op. We krijgen van de Britisch Defender nog een drankje aangeboden voor ‘s avonds in de Underground Bar. Op de afgesproken tijd treffen we de meesten van de groep in de bar en we maken er nog een gezellige avond van.